بررسی استافیلوکوک اورئوس مقاوم به Oxacillin جدا شده از بیماران و حاملین در بیمارستان های بابل، 1379

سابقه و هدف: استافیلوکوک اورئوس یکی از عوامل مهم در ایجاد عفونت های بیمارستانی می باشد. ایجاد مقاومت در این باکتری نسبت به آنتی بیوتیک ها مشکلات فراوانی را در رابطه با درمان و ریشه کنی آن ایجاد نموده است. به همین دلیل بررسی مداوم حساسیت این باکتری نسبت به آنتی بیوتیک ها در مناطق مختلف و گزارش آن ضروری خواهد بود. مواد و روش ها: 125 سوش استافیلوکوک اورئوس از بیماران و حاملین این باکتری در مدت یک سال از بیمارستان ها و مراجعه کنندگان به آزمایشگاه ها در شهرستان بابل جداسازی گردیده که 89 مورد آنها (71%)، از بیماران دارای عفونت های مختلف پوستی، عفونت های مجاری ادراری، زخم های پس از عمل جراحی نمونه برداری شده است و 36 مورد بقیه (29%) از کارکنان بیمارستان با نمونه گیری از بینی آنها صورت پذیرفته است. پس از افتراق باکتری تست حساسیت به اکساسیلین به روش Oxacillin Disk Diffusion screen plate بعمل آمد و روی مواد مقاوم جدا شده تست حساسیت به وانکومایسین، پنی سیلین، تری متوپریم بعمل آمده است. یافته ها: 90 مورد (72%) از استافیلوکوک های اورئوس آزمایش شده به اکساسیلین مقاوم بوده اند که همگی به پنی سیلین نیز مقاومت نشان داده اند. تست حساسیت به تری متوپریم، 65% مقاومت را نشان داده است و همه موارد مقاوم به اکساسیلین نسبت به وانکومایسین حساس بوده اند. نتیجه گیری: با توجه به موارد زیاد مقاومت به آنتی بیوتیک ها جهت درمان عفونت های استافیلوکوک های اورئوس و جلوگیری از هزینه های بی مورد و ناموفق درمانی و ریشه کنی این باکتری انجام تست های میکروب شناسی و حساسیت دارویی قبل از درمان ضروری بوده و توصیه می شود که بررسی مداوم جهت یافتن راهکارهای عملی در ریشه کنی و یا کاهش گسترش عفونت های استافیلوکوک اورئوس صورت پذیرد.